Wanneer je kwetsbaarheid deelt en pijn terugkrijgt.

Over wat er gebeurt als een kwetsbare boodschap over moederschap en seksueel misbruik viraal gaat door een negatieve storm aan reacties. Wat het losmaakt. En wat ik ervan leerde.

Het begon allemaal met een Reel.

Een filmpje van mijn dochter, spelend op een klimrek. Vrij, vrolijk, onschuldig. Een moment dat voor mij zoveel symboliek in zich droeg: de spanning tussen mijn verlangen haar te beschermen en mijn wens haar vrij te laten zijn.

Ik deelde het filmpje met een kwetsbaar stuk tekst. Over hoe ik als moeder soms uit angst handel. Hoe ik mijn misbruikverleden op haar projecteer. Ik gaf een concreet voorbeeld: jarenlang droeg ze een extra broekje onder haar rokje. Een broekje met pijpjes, om haar te "beschermen". En nu niet meer. Ik deelde dat ik dat nu aan het loslaten ben omdat ik voel dat mijn oude pijn haar vrijheid niet in de weg mag staan.

En toen… ging het viraal.

Meer dan 43.000 keer bekeken. Duizenden mensen die het zagen. Zoveel bemoedigende, hartverwarmende reacties. Maar ook: een storm aan negatieve, veroordelende, boze stemmen. Mensen die riepen dat het onverstandig was. Dat ik haar in gevaar bracht. Dat ik dit nooit online had mogen zetten. Dat ik een slechte moeder ben. Dat ik haar in handen breng van pedofielen. Hoe dom ik was. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Wat begon als een liefdevolle boodschap, werd door velen verdraaid tot iets wat ik nooit heb willen zeggen. Ze zagen geen spelend meisje. Ze zagen dreiging. Geen reflectie, maar naïviteit. Geen moed, maar domheid. Omdat je in het filmpje dus geen extra broekje meer zag, maar even kort haar onderbroek.

En weet je… ik snap dat ergens ook. We leven in een wereld waarin je niet blind kunt zijn voor gevaar. Waar verkeerde intenties bestaan. Maar tegelijkertijd voelde ik hoe hun projecties groter werden dan mijn oorspronkelijke boodschap. En hoe zwaar dat op me drukte. Het raakte me. Die woorden bleven hangen. Ondanks de vele warme reacties, bleven die negatieve stemmen de boventoon voeren in mijn hoofd. Mijn lijf begon zelfs te protesteren. Griepverschijnselen. Moe, hoofdpijn, misselijk. Alsof mijn systeem zei: "Genoeg. Dit is te veel."

Ik heb geluisterd naar mijn lichaam. Naar mijn hart. Naar mijn angst. Naar de vragen die opkwamen: Wat heb ik gedaan? Breng ik haar nu in netwerken waar ik haar juist voor wil beschermen? Die gedachte was intens.

En toch, vanuit die angst, heb ik de Reel verwijderd. Ik zag dat Instagram hem weer oppakte. Dat er opnieuw een stroom aan negatieve berichten op gang kwam. Ik wilde dat niet meer. En ik wilde de signalen van mijn lijf niet negeren.

Dus in plaats van door te denderen of ze te negeren, ben ik gaan voelen. Vrijdag eerst naar de signalen van mijn lichaam. Ik heb de hele dag niets gedaan. Ik was op. Zaterdagochtend kwam de rust terug. Ik wilde weer terug in mijn lijf. Terug in mijn kracht. Ik nam de tijd. Ik ging anderhalf uur naar het strand. Mediteren, yoga, ademen. Mijn lijf ontspande. Mijn hoofd werd helderder. Ik kwam weer thuis in mezelf.

En toen wist ik: het is goed zo. Niet uit schaamte. Niet uit zwakte. Maar omdat ik de eer aan mezelf houd. Omdat mijn rust en energie belangrijker zijn dan het volhouden van een gesprek dat allang geen gesprek meer was.

Wat ik leerde?

De reacties waren niet mijn pijn, of mijn angst. Het was de pijn en de angst van de ander. En ik mag nog leren om die ook daar te laten. Ik ben daar nog niet. Maar ik zie het nu. En dat is stap één.

Ik ken mezelf, en ik weet: ik zal me hierin blijven uitdagen. Ik zal zeker niet stoppen met het delen van mijn kwetsbaarheid. Niet met mijn openheid over het thema seksueel misbruik. Niet met mijn moed om zichtbaar te zijn.

Het was ook een uitnodiging tot reflectie. Wil ik mijn kinderen nog herkenbaar in beeld brengen in wat ik deel via JUNA? Geven zij daar echt toestemming voor? Begrijpen ze wat dat betekent? Nu, en over vijf jaar? Het zijn vragen zonder direct antwoord. Maar ik blijf ze stellen. Misschien kies ik ervoor om hen voortaan alleen nog op een niet-herkenbare manier te laten zien. Misschien ook niet. Wat ik zeker weet: die keuze neem ik voortaan bewust. Niet meer automatisch.

En hoe mooi is het dan, dat de vakantie nu voor de deur staat. Tijd om los te laten. Tijd om te zakken. Op te laden. En alles weer terug te brengen naar de kern: liefde. Voor mezelf, voor mijn kinderen en voor het proces dat "het leven" heet.

Ik wil iedereen nogmaals ontzettend bedanken voor alle liefde en warme berichten. Het raakte me oprecht. Het deed meer met me dan je je kunt voorstellen.

Dank je wel.

Liefs,

Barbara