Niet haar tijd, wel haar uitnodiging! Over geboortepijn, spijt en transformatie.

De spijt waar niemand over praat. Er zijn van die keuzes in het leven waarvan je weet: ik deed wat ik kon met wat ik wist. En toch… is er een laag die schuurt. Een gevoel dat zegt: dit had anders gemoeten. Zo voelde het voor mij, toen ik terugkeek op de geboorte van mijn dochter. Vijf jaar geleden koos ik ervoor om mij te laten inleiden. Niet omdat het medisch nodig was, maar omdat ik op was. Moe. Leeg. Klaar met zwanger zijn. Ik wilde haar ontmoeten. Ik wilde weer mezelf zijn. Toen mij nog van geen kwaad bewust, welke impact dit kon hebben op haar leven.  

De geboorte die niet van haar was.  

Ze werd geboren op 25 juni 2020. Maar als mensen mij vragen wanneer ze jarig is, zegt er altijd iets in mij: "26 juni." Die ene dag voelt als een wereld van verschil. Want ik heb haar regie uit handen genomen. Ik heb beslist. En zij had dat niet kunnen aangeven, laat staan tegenhouden. Achteraf voelde het alsof ik haar start heb overgenomen. Ze had nog iets nodig. Maar ik was er klaar mee. En dat is een pijn die ik ben gaan onderzoeken en soms nog steeds wel voel, zeker op een dag als vandaag. Haar geboortedag.

Wat ik later leerde over imprint, geboortepsychologie en het innerlijke kind 

Via het werk van o.a. Anna Verwaal en Franz Ruppert ontdekte ik wat inleiden energetisch en psychologisch doet met een baby. Hoe de geboorte het allereerste imprintmoment is, waarin een kind leert: ben ik welkom? Mag ik kiezen? Wordt er op mij gewacht? Anna Verwaal leert ons dat baby's die worden ingeleid vaak het gevoel meenemen dat ze geen regie hebben over hun leven. Dat hun lichaam in actie moest komen vóórdat het er klaar voor was. De gevolgen daarvan kunnen diep reiken: "Ik heb geen keuze." Hun eerste ervaring is dat iets anders beslist. Dat kan zich uiten in pleasegedrag, onzekerheid of moeite met grenzen of tijd. Alsof ze altijd net te vroeg/te laat zijn. Moeite met landen, met rust. Altijd onderweg. Een zenuwstelsel onder spanning. Omdat ze direct in actie moesten komen. Zonder voorbereiding, zonder innerlijk JA.

Franz Ruppert gaat nog dieper. Hij legt uit dat baby's het innerlijke wereld van de moeder al tijdens de zwangerschap waarnemen. Als moeder bang, uitgeput of onveilig is, dan neemt het kind dat waar en kan het zich identificeren met haar emoties. Zo ontstaat er een verstrikking: het kind draagt onbewust iets dat niet van hem is. Mijn dochter voelde mijn uitputting. Mijn wanhoop. En nam dat mee haar leven in. Zij ging, onbewust, al voor mij zorgen.  

Wat dit met haar deed (en met mij)  

In haar eerste jaren zag ik terug dat zij heel erg aanhankelijk was, vooral mama. Mama moest dichtbij zijn. Ze had last van reflux en was al direct mega alert. Ze heeft een sterke wil, haar behoefte om alles zelf te bepalen, wanneer zij zich veilig voelt. Dus thuis. Haar geboorte is voor haar gekozen, dus nu bepaalt ze alles zelf! Op de opvang, nu op school of in situaties waar zij zich niet helemaal veilig voelt, is zij meer terughoudend, kijkt ze de kat uit de boom en kan zij wat onzeker ogen. Ook zie ik bij haar terug dat zij het uitdagend vindt om echt haar eigen pad te bewandelen. Ze denkt altijd hulp (inleiden is ook hulp bij het op gang brengen van de bevalling) nodig te hebben en gaat nog niet uit van haar eigen kunnen.  En in mij merk ik dat ik nog wat restjes mag helen. Dat er toch soms nog wat schuldgevoel om de hoek komt kijken. Maar ook: ik wist toen niet wat ik nu weet. En als ik het anders had kunnen doen, had ik dat wel gedaan.

Als een BOM kwam ze ter wereld 

Mijn dochter werd geboren na een bevalling van slechts 2,5 uur. Ze was dus ingeleid. En wat volgde, was een ongekende weeënstorm. Geen opbouw, geen ritme, geen ruimte om te landen. Mijn lijf werd overspoeld door golven van zware weeën die elkaar razendsnel opvolgden. Geen tijd om bij te komen. Te ademen. Te ervaren. Ik weet nog goed dat ik er helemaal ''bij'' was. Ik maakte alles bewust mee. Geen innerlijke ''verdoving'' of dat roesje zoals ik die wel bij mijn eerste bevalling heb ervaren. Ik voelde haar letterlijk dóór me heen gaan. Elke cm door het geboortekanaal heen. Het was heftig. Overweldigend. Wat zijn er oerkreten uit mij gekomen. Eerlijk? Als ik nu mocht kiezen, zou ik liever de 16 uur durende geboorte van mijn zoon nog eens meemaken dan deze korte, maar intense bevalling van mijn dochter. 

Volgens Anna Verwaal kan een weeënstorm – zeker na inleiding – voelen als een innerlijk trauma voor moeder en kind. Er is geen natuurlijke opbouw. Het systeem van moeder en baby krijgt geen kans zich voor te bereiden. Het zenuwstelsel van de baby wordt overspoeld met prikkels, adrenaline en druk vóórdat het rijp is. Franz Ruppert zou hieraan toevoegen dat zo’n geboorte ook een diepe innerlijke imprint achterlaat: een gevoel van gevaar, van versnelde actie, van uit het niets in een overlevingsmodus moeten schieten. Die imprint leeft voort in het lichaam. Het kan zich bij kinderen uiten in hypersensitiviteit, paniek bij plotselinge verandering of een constante staat van alertheid. Dit herken ik mij onze dochter overigens niet. Haar alertheid wel in de eerste maanden, maar dit hebben we samen al een heel stuk mogen helen. Bij moeders kunnen de volgende imprints achterblijven: gevoelens van dissociatie, onrust of moeite om echt terug te zakken in hun lijf na de bevalling. Dit herken ik niet in mijn lijf.  

Het helende werk: hoe ik energetisch heb 'teruggegeven' wat van mij was  

Door energetisch lichaamswerk, innerlijk-kindwerk en systemisch kijken ben ik gaan dragen wat van mij was, zodat zij het niet meer hoefde te doen. Ik heb haar energetisch teruggegeven wat ik ooit op haar had gelegd. Ik kon met meer zachtheid naar mijn besluit kijken. En de vraag komt ook steeds vaker bij mij op: wat als dit precies haar pad was? Niet fout, maar noodzakelijk? Wat als haar eerdere komst mijn grootste ontwaken werd? Want er bestaat geen goed of fout. Alleen bewustwording. Alleen uitnodiging, als je durft te kijken.  

Dus wat ik besefte was dat haar geboorte niet alleen haar leven vormgaf, maar ook het mijne voorgoed veranderde. Haar komst, in al haar intensiteit, was mijn bewustwording, mijn ontwaken. Niet direct. Maar beetje bij beetje. Ik begon het te voelen in de maanden daarna. In haar onrust. In haar ontroostbare huilbuien. In haal slechte slapen. In haar sterke wil. In haar gevoeligheid. En ergens in mij kwam steeds dezelfde gedachte terug:  “Er moet een diepere laag onder zitten. En die wil ik begrijpen.” 

Dat werd het begin van een nieuw pad. Een pad dat me wegleidde van alleen de reguliere kijk op het leven, op zwangerschap en geboorte. Het bracht me naar de wereld van energie, imprint, trauma en bewustzijn. Ik ging opleidingen volgen. Ging voelen. Ging herinneren. Ging verbinden met mijn lichaam en met alles wat ik onbewust had gedragen. 

Zij was de aanleiding. 

Zij was (en is😉) mijn spiegel. 

Zij was het cadeau dat me uitnodigde tot groei, tot verdieping, tot heling. 

En dat besef alleen al… maakt alles lichter. Want ja: ik zou het nu anders doen. Maar ook: dankzij haar heb ik mijn levenswerk gevonden. 

En jij? Draag jij ook vragen, twijfels of gevoelens rondom de geboorte van je kind? 

Misschien heb je het altijd weggestopt. Misschien draag je het in stilte. Maar je hoeft dit niet alleen te doen. In mijn praktijk werk ik ook met geboorte-imprints, energetisch helen en het terugbrengen van zachtheid in de relatie tussen moeder en kind. Je bent welkom. Met alles wat er is.   

Liefs, Barbara