Taboes doorbreken begint met spreken!

Ruim 28.000 mensen zagen mijn verhaal, en het aantal groeit nog steeds. Maar dit is wat het echt met mij doet.

Twee weken geleden deelde ik een reel waarin ik iets vertelde over mijn verhaal, mijn leven. Een deel van mijn verhaal is dat ik misbruik meemaakte, op erg jonge leeftijd. Ik voelde spanning, maar voelde zo sterk dat dit goed was om te doen. Dat innerlijk weten, mijn gut feeling, die sprak. "Doe het Bar, vertrouw erop". Best wat mensen in mijn omgeving weten van dit verleden, maar om het online te plaatsen is toch anders. Maar I did it!

Wat ik toen nog niet wist, is hoeveel impact dat ene moment van openheid zou hebben. Meer dan 28.000 mensen hebben de reel inmiddels bekeken. En daar wil ik iets over zeggen.

Ik wil iedereen bedanken die heeft gekeken, geluisterd, gereageerd of stilletjes geraakt was. Jullie woorden, hartjes en steun zijn bij mij binnengekomen. Echt. Als ik met mijn verhaal ook maar één iemand help, steun of inspireer, is dat voor mij al de wereld. Dat het er zovelen zijn geworden, voelt als een aanmoediging. Een bevestiging dat openheid ruimte creëert. Ruimte voor heling, voor gesprek, voor verandering.

De afgelopen weken hebben me geraakt. Zien hoeveel mensen zich herkennen, hoeveel mensen zelf ook (nog) worstelen met hun verhaal, laat de urgentie zien. Er rust nog steeds een enorm taboe op seksueel misbruik. En als het voor de wereld al moeilijk is om hierover te praten, hoe moet het dan zijn voor iemand die er middenin zit? Je kunt je voorstellen dat dit de stap naar openheid niet bevordert.

Gemiddeld worden er in elke klas twee kinderen misbruikt. Wist jij dat? Bizar toch, en onvoorstelbaar. En toch gebeurt het. Elke dag. We kunnen het ons niet veroorloven om hierover te zwijgen. Want stilte beschermt de dader, niet het slachtoffer. Ik realiseer me dat ik met die zin ook mensen raak – dat is niet mijn bedoeling. Deze zin is een uiting van mijn gedrevenheid, en zeker niet als oordeel naar een ander. Alles gebeurt op het juiste moment en op jouw tempo.

Als ik 93 ben en vanuit mijn stoel achter het raam zit, het zonnetje op mijn gezicht, en ik kijk terug op mijn leven, dan wil ik dat het taboe rondom seksueel misbruik weg is. Dat het onderwerp van gesprek is op scholen, bij (sport)verenigingen, misschien zelfs wel af en toe aan de keukentafel. Dat het voor slachtoffers gemakkelijker is om openheid te bieden, omdat de wereld om hen heen minder geschokt reageert. Omdat het taboe eromheen verminderd is. Mooi toch!

Sinds de start van JUNA vond dit thema mij weer – alleen was ik mij daar nog niet van bewust. Ik zag het al eerder in mijn praktijk. Als ik terugkijk, zijn er inmiddels veel vrouwen in mijn praktijk geweest waarin dit thema een rol speelt in hun leven. Ik geloof erin dat dit dan dus ook precies de bedoeling is.

Deze bewustwording heeft me opnieuw bevestigd dat ik hier meer mee mag doen. Dat ik vrouwen wil en kan ondersteunen om hun kracht terug te vinden, hun regie, hun stem te hervinden en hun verhaal te herschrijven – op hun manier, in hun tempo. Ik kreeg zo een prachtig compliment pas van een vrouw na een sessie. Dat de manier hoe ik met mijn misbruik verleden omga, haar veiligheid en vertrouwen geeft (en gaf tijdens de sessie). Toch prachtig, daar doe ik het voor!

Graag deel ik een review van een vrouw die enkele maanden terug bij mij is geweest. Ik wil dit graag delen omdat het zowel kracht, kwetsbaarheid, moed als hoop uitstraalt.

"Met mijn hart voelde ik dat ik bij Barbara moest zijn voor een TTC-sessie. Ik voelde dat er thema's waren die ik op wilde lossen. Voor mezelf, maar zeker ook voor mijn kinderen. Daarnaast heb ik endometriose en last van eczeem. Mijn zoontje heeft ook eczeem. Ik kan alleen niet praten over bepaalde thema's. Toen ik hoorde dat je met een TTC-sessie trauma's kunt releasen zonder erover te praten, voelde ik dat ik dit moest doen.

Barbara is de juiste persoon om dit bij te doen. Binnen één minuut voel je je op je gemak bij haar, ze heeft geen oordeel. De eerste sessie was al bizar, er kwam zoveel los. Na de tweede sessie kwam het trauma boven waar ik niet over kon praten. Ineens was het daar – dat wat ik 25 jaar had weggestopt. Ik heb incest meegemaakt, maar had het uit coping weggestopt, genegeerd, en mezelf verteld dat het erbij hoorde.

Inmiddels heb ik het opengebroken, gedeeld met de persoon met wie ik dit heb meegemaakt. Die persoon heeft erkend, sorry gezegd en aangegeven ook niet te begrijpen waarom dit is gebeurd. Ook mijn ouders heb ik dit verteld. Ook hierin veel erkenning, begrip en excuses gekregen. Dat zij het niet hebben gezien. Het is heel helend voor mij. Ondanks dat het een heel ingewikkeld proces is met veel loyaliteit. Ik probeer alles bij iedereen zelf te laten, want dat stuk is niet aan mij om op te lossen.

Daarnaast heeft mijn zoontje bijna geen eczeem meer en slaapt hij ook veel beter. Bij mij is mijn endometriose veel dragelijker en dacht ik zelfs even geen medicatie meer nodig te hebben. Het was een bizar proces met alle gevoelens en emoties die erbij komen. Maar inmiddels voel ik mij zoveel lichter, vrolijker en lukt het mij steeds beter om in mijn eigen kracht te gaan staan en mij niet meer te verstoppen. Dit had ik nooit op kunnen lossen bij een psycholoog – of misschien na 30 sessies – omdat ik er niet over kon praten. Nu, na twee sessies, al zoveel bevrijding.

Barbara ondersteunt je om jouw trauma's uit je lichaam te laten stromen. Ook geeft zij begeleiding na de sessie. Dat heeft mij enorm geholpen. Zij ondersteunde mij om te voelen wat voor mij de volgende stap was in hoe het nu verder te bespreken. Hierin liet zij het mij zelf doen. Zij biedt de holding."

Mocht jij je herkennen in wat ik deel. Of voel je dat er iets aangeraakt wordt, ook al kun je er nog geen woorden aan geven – weet dan: je bent niet alleen.

Mijn praktijk is een veilige plek waar ruimte is voor jouw verhaal, jouw tempo, jouw heling. Voel je welkom om contact op te nemen, een berichtje te sturen, of gewoon nog even stilletjes mee te lezen. Alles is goed. Weet wel: je mag spreken. Je mag helen.

Dankjewel dat je hier bent.

Liefs, Barbara